Πολλές φορές αναλογίζομαι και καταλαβαίνω πως είμαι -ελαφρώς- στριμμένο άντερο. ΟΚ, όχι ελαφρώς...
Η αλήθεια είναι πως μου τη δίνουν υπερβολικά πολλά πράγματα. Το ότι δεν το πολυεκφράζω (λέμε τώρα) είναι γιατί απλώς προσπαθώ να ξεγελάσω κάνα άνθρωπο, μπας και νομίσει πως είμαι ευχάριστος χαρακτήρας.
Ένα πραγματάκι που πάντοτε μου την έδινε είναι η ραπ. Ειδικά η λεγόμενη gangsta rap. Ειλικρινά, ώρες-ώρες δε μπορώ να καταλάβω γιατί τόσος σαματάς για κάτι που συμπεριλαμβάνει μια κλεμμένη λούπα, έναν παπάρα να μιλά με στόμφο, επί 5 λεπτά, για γαμήσια, όπλα, αυτοκίνητα και γαμήσια, έναν δεύτερο παπάρα να κουνά το κεφάλι του με νόημα λέγοντας συνέχεια "a-ha, a-ha" και κάμποσες λικνιζόμενες γκόμενες, που κάθε μια τους καταναλώνει 1 κουβά KFC στη καθισιά της.
Ένα άλλο πραγματάκι που μου τη δίνει, είναι Καλλιτέχνες. Αυτοί οι τύποι που διατείνονται ότι είναι ότι καλύτερο έχει να επιδείξει ο κόσμος της διανόησης, που καυλώνουν λέγοντας πως δε κάνουν μουσική, κάνουν μελοποιημένη ποίηση, πως δε κάνουν ζωγραφιές, αλλά αποτυπώνουν στον καμβά τους τον εξωτερικευμένο ψυχισμό μιας εσωστρεφούς αρκούδας που χέζει κάτω από το έλατο. Γενικά τους τύπους που έχουν καβαλήσει το καλάμι και νομίζουν ότι είναι κάποιοι, ενώ είναι το απόλυτο τίποτα προσωποποιημένο
Έτσι λοιπόν όταν ακούω για ένα τύπο να αποκαλείται ο πρόγονος της indie rap (5 λεπτά πριν δεν ήξερα ότι υπήρχε indie rap), το μόνο που έρχεται στο μυαλό είναι ο τέλειος συνδυασμός των 2 παραπάνω κατηγοριών. Πάνω, λοιπόν, που ετοιμάζομαι να πω τι μαλακίες φτιάχνει ο μαλάκας, ακούω το ακόλουθο κομμάτι του και μου αρέσει... ΣΚΑΤΑ!



Δεν είναι αντιπροσωπευτικό της δουλειάς του, αλλά και κάποια άλλα που άκουσα είναι ενδιαφέροντα.